நகைக் கடைக் கண்ணாடிப் பெட்டியில் கண்ணைப் பறித்த இரத்தினக் கல்லைப் பார்த்துத் தெருவில் கிடந்த குறுணிக்கல் பொறாமைப்பட்டது.
எனக்கு ஏன் மதிப்பில்லை.
நானும் ஒரு கல் தானே என்று ஓலமிட்டது.
தெருவோரத்தில் கிடந்த கடப்பரை கூறியது….
ஏ குறுணி. காலம் முழுதும் உன்னை நீயே பெரிதாக எண்ணிக்கொண்ட பலரும் பார்க்க தெருவில் கிடக்கிறாய்.ஆனால், இரத்தினக்கல் அப்படியா. நிறைந்து வளர்ந்து இரத்தினமாகும் வரை வெளியில் தலைகாட்டியதே இல்லை.எங்கோ மண்ணின் மறைவில் அது தன்னைத் தானே உருவாக்கிக் கொண்டிருந்தது.
அப்படியென்றால்…- என்று இழுத்தது குறுணிக்கல்.
கடப்பாரை சொன்னது.
நிறைவாகும் வரை
மறைவாக இரு.
– காசி ஆனந்தன்-